Due to circumstances, and the unexpected things that have happened, I am forced to now follow the advice I usually give my clients!
As the year draws to an end, this is usually a good time to reflect on everything that happened and look forward to what the future might bring us. A good moment to stop, pause and reflect (mentioned in my previous blog) because taking a time out can sharpen our brain and make us more alert and efficient.
Forced to slow down
Things can change fast. One moment I was just walking around, and the next I was unable to walk. All because of one single, small accident, I tripped my foot on an uneven tile and twisted it. Result: one broken foot that is now in plaster resulting in me being pretty immobile. I had and have no choice but to slow down. I also had to build new routines and shift my priorities.
It feels a bit like the first lockdown again, I cannot leave my house, I cannot go anywhere, I am confined in my own little space. I am grounded.
Unfortunately, this time the weather is not so nice, winter is coming and instead of seeing my garden blossom, like in lockdown number one, I now see it slowing down and becoming quiet, with autumn colours fading away and leaves disappearing with the wind. The air has become dense, some days are misty from morning till evening, and others are cold and bright, showing a wonderful blue sky and pleasant sunshine (I definitely prefer the latter).
Gratitude
Despite the huge inconvenience and the moments of frustration, I try to tap into my strength of gratitude.
I am very grateful that this year, for the first time ever, we have put up the Christmas tree already at the end of November. I also ordered most of my Christmas presents. Not sure why I did this so early this year, but both turned out to be good decisions. When it is dark and cold outside, I can now turn on the Christmas lights, light a few candles and take a good book at the huge pile that is waiting for me. Turning my living room into a cosy nest.
I am also grateful that my bedroom and bathroom are downstairs so I can reach them by wheelchair. As I am unable to manage the stairs now, this is a huge advantage.
But I am especially grateful for the help of my children and children-in-law and my dear friends. Their support is indispensable and heartwarming. And I am already looking forward to spending Christmas with them.
Lessons learned
I have to say, being grounded sometimes feels like punishment. Every minor task I used to complete on autopilot now requires thought and effort and some of them even feel like a workout, like taking a shower or fixing lunch. I definitely have moments of frustration, exhaustion, and anxiety.
However, I am also challenged to use my strength of creativity whenever I need to move things or try to get hold of things that are just out of my wheelchair scope. Surprising how simple objects like a shopping bag can turn out to be extremely useful tools when moving around in a wheelchair.
All of this also makes me humble when considering the many people in much worse circumstances. Some of them dealing with life-threatening illnesses or permanent disabilities. Most of the time we take our health for granted without appreciating the capacities allowed by our health.
So, you might guess what I will be toasting for on New Year’s day. What about you?
Read more about Inge Beckers and her other articles HERE
‘We Are The Positive Psychology People’
Als er onverwachte dingen gebeuren
Nu het jaar ten einde loopt, is het zoals gewoonlijk een goed moment om eens na te denken over alles wat er is gebeurd en uit te kijken naar wat de toekomst zou kunnen brengen. Een moment om even stil te staan, te pauzeren en te reflecteren (zie mijn vorige blog) want een time-out nemen kan ons brein aanscherpen en ons alerter en efficiënter maken.
Door omstandigheden ben ik nu genoodzaakt de adviezen op te volgen die ik mijn eigen cliënten gewoonlijk geef.
Gedwongen om te vertragen
Dingen kunnen snel veranderen. Het ene moment liep ik gewoon rond, en het volgende moment kon ik helemaal niet meer lopen. Door een klein ongelukje struikelde ik met mijn voet over een ongelijke tegel en hij sloeg om. Resultaat: een gebroken voet die nu in het gips zit waardoor ik behoorlijk immobiel ben. Ik had en heb geen andere keuze dan te vertragen. En daarnaast moest ik ook heel snel nieuwe routines opbouwen en mijn prioriteiten verleggen.
Het voelt eigenlijk weer een beetje als de eerste lockdown, ik kan mijn huis niet uit, ik kan nergens heen, ik zit opgesloten in mijn eigen kleine ruimte, ik heb een soort van huisarrest.
Helaas is het deze keer niet zo mooi weer, de winter komt eraan en in plaats van mijn tuin te zien bloeien, zoals in lockdown nummer één, zie ik het nu vertragen en stil worden, met herfstkleuren die vervagen en bladeren die verdwijnen met de wind. De lucht is dicht geworden, sommige dagen zijn mistig van ‘s ochtends tot’ s avonds, andere zijn koud en helder, met een prachtige blauwe lucht en een aangename zonneschijn (ik geef absoluut de voorkeur aan het laatste).
Dankbaarheid
Ondanks het enorme ongemak en de momenten van frustratie probeer ik mijn sterkte van dankbaarheid te gebruiken.
Ik ben heel dankbaar dat we dit jaar voor het eerst de kerstboom al eind november hebben neergezet. (normaal doen we dat pas nadat de Sint is geweest) Ik heb ook de meeste van mijn kerstcadeautjes besteld. Ik weet niet zeker waarom ik dit zo vroeg dit jaar deed, maar beide bleken goede beslissingen te zijn. Als het buiten donker en koud is, kan ik nu de kerstverlichting aandoen, een paar kaarsjes aansteken en een goed boek pakken van de enorme stapel die op me ligt te wachten. Zo kan ik mijn woonkamer omtoveren tot een gezellig en knus nest.
Ik ben ook dankbaar dat mijn slaapkamer en badkamer zich op de benedenverdieping bevinden zodat ik er met een rolstoel bij kan. Trappen doen is nu echt geen optie.
Maar ik ben vooral dankbaar voor de hulp van mijn kinderen en schoonkinderen en mijn lieve vrienden. Hun steun is onmisbaar en hartverwarmend. En ik kijk er nu al naar uit om Kerstmis met hen door te brengen.
Les geleerd
Ik moet toegeven dat dit alles soms als een straf voelt. Elke kleine taak die ik vroeger op automatische piloot deed, vereist nu nadenken en inspanning en sommige voelen zelfs aan als een work out, zoals douchen of de lunch klaarmaken. Ik heb best wel momenten van frustratie, uitputting en angst.
Ik word echter ook uitgedaagd om mijn creativiteit te gebruiken wanneer ik dingen moet verplaatsen of dingen moet pakken die net buiten mijn rolstoelbereik vallen. Verrassend hoe eenvoudige voorwerpen zoals een boodschappentas uiterst handige hulpmiddelen kunnen zijn als je je enkel met een rolstoel kan verplaatsen. .
Dit alles maakt me ook nederig als ik denk aan de talloze mensen die zich in veel slechtere omstandigheden bevinden. Sommigen van hen hebben te maken met levensbedreigende ziekten of blijvende handicaps. Het doet me beseffen dat ik meestal mijn gezondheid als vanzelfsprekend aanneem zonder de capaciteiten te waarderen die mijn gezondheid mogelijk maakt.
Dus je kan misschien al raden waarop ik op nieuwjaarsdag ga toosten. En jij ?